Lieve volgers,

Weer een hele opluchting dat we onderdak hebben gevonden in Anchenoncourt! ik was even bezorgd dat het deze keer niet zou lukken, maar op het moment dat je denkt, dit gaat echt niets worden, vond ik, wonder boven wonder een prachtige B&B midden in het dorp, min of meer per ongeluk. Op zoek naar onderdak, liep ik een aardige dame tegen het lijf. Toen ik zei dat we onderdak zochten voor één nacht en tegelijk vroeg of er hier in de buurt, of in het dorp een B&B of Hotel was, zei ze direct…. Ja, bij mij.
dat was verrassend, maar het voelde meteen goed. Ik zei dat ik Jan even moest informeren en dat we waarschijnlijk binnen 5 minuten terug zouden zijn. Zo gezegd, zo gedaan, Jan stond natuurlijk niet meer op zijn plek, maar even later zag ik hem en hij meldde vol trots dat hij misschien iets gevonden had.
we hadden dus allebei actie ondernomen!? Ik zei dat ik min of meer gereserveerd had, dus of hij even mee wilde gaan kijken of hij het oké vond. Daar aangekomen werden we met open armen ontvangen. We werden eerst gevraagd of we zin hadden in een biertje, dat hadden we. We dronken allemaal iets op het balkon/ terras. Op deze manier konden we elkaar een beetje leren kennen , de mama, de zoon, de enorme grote, zwarte, krulharigr,maar aardige lobbes van een hond. Het voelde een beetje als thuiskomen. We werden snel rondgeleid, zodat we konden kiezen waar we wilden slapen. Dat was niet moeilijk. Ook de rest van het huis even mogen bewonderen. Als we wilden, kon ze ook nog wat te eten maken. Ik bedankte vriendelijk, maar achteraf bleek dat Jan best iets hed willen eten. Dat hebben maar zo gelaten. Ik was meer moe, dan hongerig, dus heel blij dat ik in een heerlijk fris, comfortabel bed lag. Ik weet niet meer wanneer ik precies in slaap was gevallen, maar best wel snel en Jan ook, volgens mij en………..een hele nacht door. Het was dan ook stil buiten en in het huis. Het perfecte moment om even bij te slapen En uit te rusten.

We zouden rond een uur of acht kunnen ontbijten en dat is wonder boven wonder gelukt. We hoorden beneden al een beetje gerommel. En zijn toen opgestaan en gaan ontbijten. We zaten met z’n viertjes in de grote kamer met een royaal gedekte tafel, onze gastvrouw vertelde dat ze enorm genoot van de stilte van de Campagne. Zeker als geboren en getogen parisienne. Ze was ook een heel ander leven gaan leiden, hier. Of ze brood bakt, hebben we niet gevraagd, maar ze maakt wel heerlijke cake, jam en confituren. Ze was in Parijs geboren, naar school gegaan en gestudeerd, maar zoals bij veel stedelingen lonkt na een tijdje toch “de vrijheid” van het plattelands leven. Het was best moeilijk om weg te gaan, maar we moeten ook weer verder…….. dus, alles weer ingepakt, opgeladen op onze fietsen, een foto gemaakt en uiteindelijk vertrokken, richting St. Rémy. We gingen vol goede moed op weg.Tot ik, na een km of 4, ineens een enorme klap hoorde en mijn fiets de regie overnam. Ik stond meteen stil, riep Jan, maar die had blijkbaar niets gemerkt, terwijl de brokstukken om me heen lagen, gingen we samen kijken of er nog gefietst kon worden, maar we vreesden met grote vrede. De derailleur was eraf geknald. Wmisten zowiezo een onderdeel, wisten we uit ervaring, want Jan had hetzelfde al eens eerder gehad in Salviac. Cornelis, de fietsenmaker uit O’burg, heeft ons toen het,nu weer gebroken onderdeel om de derailleur vast te zetten aan de fiets, opgestuurd en Jan heeft het weer aan elkaar gezet. Cornelis heeft het, geloof ik later nog ietwat bijgesteld, maar Jan kon metten eeer fietsen. Dat onderdeel hadden we nu niet en we vreesden dat we dit niet zo konden oplossen, dus maar hijken hoever we konden komen, ik lopen en Jan fietsen, richting St. Remie. Zo gezegd, zo gedaan, maar lopen met een zwaar beladen fiets is heel wat zwaarder dan fietsen en…… het werd, langzaam maar zeker warmer en heuvelachtiger, prachtig, maar nu even niet, het lukte ons om St. Remie te bereiken, maar na overleg met een postbezorgster, die ons naar de Mairie, bracht, wisten we dat hier geen fietsenmaker was. Hoe nu verder?