Gisteren ochtend vertrokken uit Artzfeld. Geen perfecte nacht, maar toch genoeg geslapen om weer op de fiets te stappen. Dat lag niet aan de dame van het Hotel, zij kwam gisterenavond nog extra warme dekens brengen. En vanmorgen kregen we toch nog iets voor het ontbijt. Dat is toch hartverwarmend. Je kijkt daarna heel anders naar het Hotel (nu met een verhaal) en naar de vrouw, die ondanks vele tegenslagen, maar blijft doorgaan met “het trekken aan een dood paard”, zoals we dat noemen in de volksmond, maar wat eigenlijk ook doldriest/triest is. Wat kunnen mensen onverzettelijk zijn in hun streven, maar ook ……… wat een eenzame vrouw met zo’n uitzichtloos bestaan. Verdrietig.

Maar ook wij zijn slechts voorbijgangers, die haar problemen niet even kunnen oplossen. Misschien, heel misschien hebben we even voor afleiding gezorgd en een luisterend oor geboden. Dat hopen we toch.

Na ons vertrek, wilden we richting Zweifelscheid. Op het gemakje zakten we af naar Neurath, Zweifelscheid (Lijkt, qua naam, wel op een stadje uit een Harry Potterdorp ) en dan naar Neuerburg.…..daarna Sinspelt, Mettendorf en Enzen. Allemaal op de Vennbahnroute, onze vaste rode draad, door dit gebied. Wat heel erg mooi is, ook in deze natte periode en omdat we fietsen, kunnen we het ook rustig op ons in laten werken.
Soms zien we ook, rond de middag, een aardig restaurant. Een enkele keer hebben we allebei behoefte aan iets meer dan een snack en dan vragen we of we iets kunnen eten. 9 van de 10 gevallen lukt dat ook. Meestal kunnen we dan even opwarmen, spullen laten drogen, bv op of tegen de verwarming, maar de laatste dagen komt bijna iedereen kletsnat binnen. Dat maakt het ook binnen vochtiger. Deze dag trokken we de meeste natte/vochtige spullen maar weer aan in de hoop dat de zon, die heel voorzichtig te voorschijn kwam, nog iets warmer zou kunnen worden. Het fietsen op zich ging oké, maar het was nog wel steeds nat door de regen, veelal ondersteund door een stevige wind vanuit het zuidwesten, met andere woorden: tegenwind. Wonder boven wonder gebeurde wat Jan hoopte, dat de combinatie van een beetje zon en de wind en, ook heel belangrijk, in beweging blijven, onze kleding (tenminste een beetje) droger zouden worden.
We geven niet gauw op, maar aanhoudende regen en wind wordt toch wel een beetje ontmoedigend. We zoeken regelmatig een droog plekje om even bij te tanken met een kopje koffie en/of een snackje. Soms is dat een restje pizza van gisteren een andere keer een “goed bezig snack“ van Bolletje of een zag. havermouthap, lekker en gezond. Het is grappig om te ontdekken dat je, als mens, in staat bent om voortdurend over obstakels heen te stappen. daarin verbazen we soms ook onszelf!
want……. we worden niet jonger en onze kracht neemt niet meer toe, maar af, hoe hard we ook trainen en actief blijven. Soms beginnen onze spieren, onze botten of ons gezond verstand te protesteren. Dat kan je even negeren, maar niet altijd. Het is vaak ook heel persoonlijk en Jan gaat daar soms anders mee om dan ik, maar dat heeft, volgens mijn bescheiden mening, ook te maken met je fysieke mogelijkheden, DNA ena. Het onderling afstemmen over wat kan en wat nog moet, vraagt regelmatig even de aandacht. Dat gaat prima, maar we “worstelen”, net als iedereen denk ik, al met onszelf over hoe we willen, maar vooral ook ouder kunnen worden op een min of meer acceptabele wijze. Ik denk dat we dat, tot nu toe, goed doen, maar het blijfteen proces van acceptatie!

Wat we wel allebei lastig vinden te accepteren is, bv de kou in je botten, op je spieren en alle ongemakken als gevolg daarvan. Tegelijkertijd beseffen we dat we nog steeds, zeker samen, heel veel doen en heel veel kunnen. Op dat moment voelen we ons weer zeer bevoorrecht , maar ja, iedere dag is anders.

nog niet klaar, maar ik sla alvast even op, kan ik later verder gaan. Jan kijkt TV naar de verkiezingsuitslag in Frankrijk, leidt me een beetje af.