lieve volgers, Omdat we gisteren geen WiFi hadden nu het verslag van donderdag 7 april 2022.

We zijn vanmorgen, al met al, enorm verwend door Sylvie en Ronald in hun verwen “Gasthouse”.
Zelden zo,n lux en uitgebreid ontbijt gegeten en gekregen. Een prachtig gedekte tafel, met enorme variaties aan bolletjes, wit, bruin met en zonder zaadjes en biologische muesli. Verschillende zelfgemaakte jams, confitures, maar ook heerlijke kaas, droge ham, gekookte eitjes enz.een gezond sapje en zoveel thee en koffie als je maar wilde.
Ze moedigde ons ook aan om zeker wat broodjes (met beleg) mee te nemen voor onderweg.
Ronald was al vroeg op pad, maar Sylvie is heel gezellig bij ons blijven zitten en heeft ons heel veel verteld over henzelf, hun kinderen en kleinkinderen, maar ook waarom, volgens haar, zij als Duitssprekende Belgen het in deze streek zo naar hun zin hadden. We hebben haar uitgebreid bedankt voor hun gastvrijheid. We beseften dat we veel werk kosten voor een verblijf van een nacht, maar dat wimpelde ze weg. We werden wel aangemoedigd om zelf nog een keer te komen logeren, maar dan wat langer of anderen te informeren over hun aanbod. Wie het wil weten, we hebben info over hun adres, telefoonnummer enz. Toen we eenmaal afscheid hadden genomen en vertrokken, heeft Sylvie ons uitgebreid gevolgd en uitgezwaaid. Zodra we de straat uit waren, waren we weer op weg naar ons volgend avontuur, maar nu met een mooie herinnering om mee te nemen.

We zaten snel weer en route en op de Vennbahn, met ons routeboekje op het stuurtasje van Jan. Hij geeft meestal aan welke kant het opgaat.

We volgden de route. In eerste instantie de route richting Sankt Vith en passeerden ondertussen de plaatsen: Weismes, Millery, Born.

We hebben deze dag totaal 78 km gefietst. een route over een Vennbahn of ook wel “voie verte“ genoemd, oftewel een oude spoorbaan is altijd heel aangenaam. In eerste instantie omdat het er rustig is, geen auto’s, maar ook omdat deze wegen door het gebied meanderen op een rustige manier. Hier en daar staat nog een oud stationhuisje, wat nu meestal bewoond is door mensen die niets met de spoorwegen te maken hebben en de hoogte verschillen zijn minimaal. Precies wat ook een trein doet.
Als Jan en ik de kans hebben, kiezen we hiervoor. We kenden deze Vennbahn al van een eerder gereden route naar Zuid-Frankrijk, “de groene route”. Was ook prachtig, de naam zegt het al, veel natuur en…. Groen. Onze huidige route zal zo nu en dan ook door verschillende steden gaan. We waren al in Maastricht en Aken en gaan binnenkort richting Metz, Nancy en Epinal, maar later ook Dyon, Beaune en Lyon. We zijn benieuwd, maar eerst maar eens zorgen dat we in Frankrijk komen.

Vandaag waren we al aardig op weg, maar omdat er heel veel te zien en te ontdekken valt, zijn we niet alleen bezig om zo snel mogelijk in Avignon aan te komen, ook al is dansen ? “sur le pont d’Avignon”, wel een droom die uit gaat komen, maar aangezien we al een respectabele leeftijd hebben behaald, maakt een dagje eerder of later nu niet zoveel meer uit.

We kunnen ook enorm genieten van alles wat we zien, waar we zijn, welke mensen we ontmoeten enz. enz. Maar ook van een mooi Hotel, een lekker bed, een aspergesoepje, de bloemetjes in de bermen,

Gisteren b.v. Kwamen we weer Sanne en haar man tegen met hun zoontje van 8 maanden. Een jong Nederlands stel, die (verassing) ook de route du soleil volgden. Super stoer vinden wij, maar zij vonden onze prestatie ook niet mis. We weten alle vier uit ervaring dat deze tocht prachtig is, maar geen kattepis……. Het vraagt ,doorzettingsvermogen, goed onderling overleg en vooral een goede samenwerking om alle onverwachte, niet te voorspellen obstakels te tackelen. Bij dat onverwachte kunnen we zeker het weer en de weersomstandigheden rekenen. Ook al kijken we allemaal dagelijks naar de voorspellingen, je weet vooraf nooit precies waar je wanneer zult zijn en ook de voorspellingen zitten er wel eens naast en…… dan moet je ook goed (samen) kunnen improviseren. Sanne en ik hebben onze nummers uitgewisseld, omdat zij ook een blog schrijven en we elkaar een beetje willen blijven volgen. In plaats van nu steeds elkaar per ongeluk tegen komen. Of het gaat werken, weten we nog niet, we hebben het de laatste dagen erg druk gehad, alleen al met van A naar B fietsen, iedere dag al onze spullen weer verzamelen, inpakken, de kamer checken of er niets is achter gebleven, ergens lunchen, koffiepauze tussendoor, overleggen, een slaapplek zoeken voor de volgende nacht enz. enz.

Tot nog toe is het allemaal gelukt, maar soms denk je wel eens….. waarom willen we dit gedoe erbij hebben? Maar op andere dagen en zeker als alles naar wens verloopt, genieten we volop en denken we helemaal niet aan het gedoe, maar doen dat gewoon.

Nu was vandaag best wel een zware dag, omdat de route ons een beetje alle kanten op stuurde. Op een gegeven moment reden we naar het westen, terwijl een ijskoude westenwind in ons gezicht bleef snijden en we eigenlijk naar het zuiden moesten. Jan doet dan gewoon wat het boekje zegt, maar ik raak dan enigszins geïrriteerd, omdat ik zuinig moet zijn op mijn energie en niet zinloos rondjes wil rijden, zeker niet als je niet eens van de omgeving kan genieten, mijn bril zat onder de spetters en het water stond in mijn schoenen. Het is dan alleen maar keihard werken. Ook hadden we smiddags nog geen slaapplek gevonden. We werden natter en natter en ik moeder/moeier en nog meer moe. Geen idee hoe dit zou aflopen. Tot we in Arzfeld aankwamen. Niet dat we daar meteen overdonderd werden door al het aantrekkelijke aanbod, maar als je zijknat en moe bent, worden rauwe bonen zoet.

Vlakbij of net voorbij het station vond Jan ineens een ietwat gedateerd Hotel. Hotel zur Post. Na kort overleg, ging Jan even polshoogte nemen over het hoe en wat. We hadden niet veel eisen meer, omdat er op de hele route van vandaag (78km) tot nu toe helemaal niets te vinden was……
of gesloten als gevolg van de pandemie en soms zelfs al eerder a.g.v, de financiële crisis enz.

De dame was niet erg genegen om ons te ontvangen, maar ook niet helemaal afwijzend. Ze troonde Jan mee door het Hotel om een paar kamers te laten zien, waar we eventueel konden slapen. De fietsen mochten binnen, voor in het café geparkeerd worden. Dat vonden wij al heel fijn. Jan zettende fietsen binnen en Ik ging ook even boven kijken, 3 trappen op en nam mijn bagage (3 tassen), tegelijk mee.
De kamer was geen showroom, maar had een redelijk bed, eigen toilet en douche en een tafeltje met twee stoelen, waaraan we eventueel iets konden snacken en…… een grote “antieke“ kledingkast. het bed was verschoond, maar ik had nog een tweepersoons lakenzak in mijn tas zitten en vond het wel prettig om daarin te slapen. Zo gezegd, zo gedaan.

Op zich hebben we best goed geslapen. Er was één mini ratiatortje, waar omheen we toch wel wat droog hebben gekregen….. bv onze schoenen, jassen. Ik wilde graag het raam open voor een beetje frisse lucht, maar dat hebben we uiteindelijk toch maar dichtgedaan, omdat langsrijdende auto’s veel lawaai gaven.

In principe was er geen ontbijt, maar toen Jan ‘Smorgens even naar beneden ging om gekookt water te vragen voor in onze thermosflessen, kreeg hij ook het achtergrond verhaal van dit Hotel en bleek het geen onwillige dame te zijn, maar een vrouw die alles op alles zette om het Hotel, dat haar oma ooit was begonnen, open en goed functionerend te houden. Ze was inmiddels 69 jaar. Niet meer gezond. 3 keer getrouwd geweest en door alledrie haar mannen verlaten. Ik geloof dat die mannen nog wel langskomen, maar een was inmiddels invalide en had veel zorg nodig en de anderen konden haar ook niet zoveel helpen. Ze vertelde ook dat ze het pand had proberen te verkopen voor €240.000, maar er was geen belangstelling voor. Nu moet er wel een en ander gebeuren, een nieuw dak, want het lekte hier en daar. de verwarming was erg gedateerd en….. ook het sanitair had hier en daar behoefte aan verbetering om een iets beter aanbod te hebben, maar dat kost allemaal geld, heel veel geld en ze had, mede door de pandemie, 2 jaar geen gasten gehad (niet mogen hebben) en dus ook niets kunnen verdienen.tevens vertelde ze dat ze een aantal weken geleden van de trap was gevallen en haar nek en rug waren daardoor erg beschadigd. Nu was ze langzaamaan weer aan het opstarten, maar het kostte haar iedere morgen veel tijd en energie om op te starten, maar voelt het als haar plicht om het Hotel van haar oma niet verloren te laten gaan. Ik vind het superknap maar ook een loeizware opdracht!

nog niet klaar, maar wel al even opgeslagen, groet Elly